Vervolg Restauratie 2cv6
Dit verhaal begon al in 2015, toen een 2cv6 uit de restauratieschuur van de Familie Schouten aan de beurt was voor het begin van een nieuw leven. Eerder al beschreef ik in 2016 de eerste fase van deze zeer grondige restauratie. Nu hier het vervolgverhaal van vader en zoon Ernst en Victor Schouten uit Bedum. Het heeft even geduurd, maar mooi om te horen van mijn klanten als het uiteindelijk dan toch weer allemaal is gelukt.
De donoreend was een flink wrak. Een uitdaging dus. Het helpt als je dan een adres hebt, waar je terecht kunt voor oplossingen en vervangende gebruikte onderdelen, vooral als die nieuw niet meer (of nog niet) worden geleverd of wanneer deze nieuw toch wel erg duur zijn. We pakken het verhaal hieronder op, na een lange pauze, waarin de restauratie een tijd heeft stilgelegen. Soms is het niet verkeerd om een time-out te nemen of om professionele hulp in te schakelen als je er zelf niet meer uit komt. Daarna kan je dan met plezier weer verder. Uiteindelijk gaat het om het resultaat, maar als alles klaar is, is het heel mooi om terug te kijken op die tijd dat je er mee bezig bent geweest. Ik ben benieuwd of ook dit project weer een vervolg gaat krijgen. Misschien nog eens een besteleendje voor vader Ernst, met een mooi bedrijfslogo op de zijwanden van zijn audiobedrijf? Dat zou als rijdend reclame-object zeker opvallen.
Na een periode in 2020 waarin veel mensen ivm het corona-virus meer thuis waren dan normaliter zijn een flink aantal eendenliefhebbers begonnen met soortgelijke restauraties. Enkele daarvan ben ik bij betrokken met de Eendekooi, met het leveren van onderdelen, na al die restauratie-ervaring die ik zelf al achter de rug heb. Het lijken soms zulke simpele wagentjes – de A-type familie van Citroën – maar ze zitten zo slim en vernuftig in elkaar dat je het niet altijd meteen door hebt. Daarbij kom je altijd wel verrassingen tegen waar je van te voren niet op had gerekend.
Veel leesplezier met het vervolg van de restauratie van de 2cv6, dit keer beschreven in zoon Victor Schouten’s eigen woorden.
“Ik ben in 2016 naar Rotterdam verhuisd, dus door de afstand en drukte met studie konden we eigenlijk alleen verder werken wanneer ik in vakanties tijd had. Vandaar dat het project wat langer heeft geduurd dan gepland. Door corona hebben we wel een eindspurt kunnen maken en in april 2020 hebben we in twee weken aan één stuk doorgewerkt voor de laatste loodjes. Plaatwerk heeft vanzelfsprekend de meeste tijd gekost, en ook het meeste gevloek. Alles plat schuren, deukjes weghalen etc. Gelukkig kenden we voor het daadwerkelijke spuitwerk een Russische monteur die bij de garage in het dorp werkt. Een vakman die feilloos zijn werk uitvoert en als dank hebben we hem natuurlijk extra een flesje wodka gegeven, waarmee hij uiterst blij was.
Bij de kilometerteller hebben we ervoor gekozen het bijbehorende randje, wat normaal gesproken een vies beige is, dezelfde kleur als de auto te geven. Zoals je kan zien is het een lekker opvallend kleurtje geworden. Ernst, mijn vader, heeft ook een nikkelbad gekocht waarmee we niet al te grote onderdelen konden vernikkelen. Zo zijn de moeren van de wielen, deurhendels aan de binnenkant van de deur, deurscharnieren en nog verscheidene andere onderdelen vernikkeld. Om meer power uit het AM2 blok te halen, hebben we de ‘big bore’ cilinders erop gezet om zoiets van 50cc extra te hebben. Als het motortje eenmaal ingereden is, zou het eendje lekker moeten kunnen crossen (voor een eend dan tenminste…).
Elektriciteit aansluiten heeft veel problemen en frustratie opgeleverd in de laatste weken. Je weet het nooit helemaal hoe en wat met zo’n kabelboom. Wel of niet vervangen, is dan de vraag. Met een multimeter en gezond verstand hebben we geprobeerd alles te herleiden, maar vaak kwamen we bij conclusies uit die volstrekt onlogisch waren. Zo ook met de clignoteur aansluiten: eenmaal aangesloten bleek dat links en rechts omgedraaid waren. Dan zou je denken dat de pinnetjes voor links en rechts omdraaien het zou oplossen, echter sloeg de clignoteur op hol toen we dat hadden gedaan. Na meer van dat soort dingen waren we het spoor even kwijt, dus hebben we de hulp van een kennis die meer van elektra afwist moeten inschakelen. Die heeft na een dagje stressen het weten op te lossen, gelukkig.
Hierna hebben we bij Jaap van de Eendekooi nog even weer wat opgehaald: een veerpot. De eend was toen al in zijn eindstadium, maar de hoogte van de koets aan de linkerkant was veel te laag. Eindeloos aan de veerpot zitten stellen, maar op de uiterste stand klopte het nog steeds niet. Er moest wel iets mis mee zijn, dus dan maar een nieuwe halen. De veerpot vervangen was geen pretje, aangezien het ook nog eens de kant was van de uitlaat. Grommend en kreunend onder de auto liggend, weinig ruimte om de sleutel bij de veerpot te krijgen en amper draairuimte. Heeft toch uiteindelijk weer een dagje extra gekost om dat voor elkaar te krijgen.
Dan tot slot de bijzondere verwarming: normaal gesproken heeft een eend een verwarmingspijp lopen naar de kant van de bestuurder. Maar bij het Engelse wrak wat wij hadden als donoreend kwamen we erachter dat ze voor die uitvoering gewoon een extra verwarmingspijp naar de andere kant hebben gezet. Wij hebben er dus voor gekozen deze constructie te houden, dus er lopen bij ons eendje twee verwarmingspijpen naar de vooruit: eentje naar de bestuurders- en een andere naar de passagierskant. Moet toch fijn zijn met beslagen ruiten in de winter 🙂 .”