21. Struinen door Frankrijk
Ik had een adres in Midden Frankrijk, in het ontstaans- gebied van de Loire; Tussen Beaune en Vichy, ’s zomers, een mooie streek. Daar woonde Monsieur Fournier, keuringsarts van beroep, maar met zijn vriend, vooral verzamelaar en handelaar van en in lelijke eenden. Ik ontmoette hem op een oldtimer beurs in Utrecht. Hij nodigde mij uit om eens langs te komen. Hij had in totaal wel meer dan 60 eenden verzameld. Meest jaren ’50 en ’60 en wilde daar wel wat van kwijt.
Ook tijdens één van die ritten werd ik overvallen door slecht weer, in de Ardennen. Het vroor zeker -10 te koud om in de auto te slapen. Maar wakker blijven in een zware sneeuwbui, urenlang, viel ook niet mee. Het is allemaal goed af gelopen. Gelukkig.
In die tijd kreeg ik ook een tip van een eendenrijder, die een Engels stel had ontmoet, ergens boven in de bergen bij Clermont-Ferrand. Die zouden een paar oude eenden hebben gevonden in een meer dan 500 jaar oude boerderij die zij net hadden gekocht. De boerderij stond al meer dan 20 jaar leeg. Het waren ribbeleenden en helemaal compleet. Ik ben er heen gegaan, in het najaar. Hier was het nog zacht weer. Hij bleek vroeger eigenaar te zijn geweest van een grote Citroën-garage in Londen.
Op een dag had hij er genoeg van, verliet zijn vrouw en trok met zijn veel jongere secretaresse, inmiddels vriendin , op avontuur naar Frankrijk. Zij kochten die oude boerderij, met de bedoeling hem helemaal op te gaan knappen en er een vakantiehuis annex camping van te maken. Ze hadden ook al weer 2 kinderen. Die vonden het allemaal prachtig. De eenden stonden inderdaad in die schuur.
Het Engelse stel wisten nog wel meer eenden te staan en kochten die later voor me. Ik ben er nog vaker geweest. Maar de eerste keer vergeet ik nooit meer. Ik kon bij hun blijven eten en slapen. Toen ik de volgende morgen wakker werd lag er minstens 10 centimeter sneeuw. We zaten boven in de bergen. Het werd een heel spannende rit naar beneden, nog in het donker. Haarspeldbochten, steile hellingen, slippen en glijden, maar ik ben beneden gekomen.
Later kocht ik nog een AK 400 besteleend en een mooie blauw-grijze Azam uit 1964 van hen. Een bijzonder wagentje.
Hij heeft toch nog enkele jaren in de werkplaats gestaan, maar werd uiteindelijk verkocht aan een heel enthousiast stel uit Hoogeveen. Ik ben benieuwd wat daarvan terecht is gekomen. Hij zou helemaal worden gerestaureerd, maar er moesten wel zelfmoorddeurtjes in, die er van origine niet in zaten.
